ايدز

پس از علائم اوليه، بيمار وارد مرحله‌اي به نام دوره نهفتگي يا HIV بي‌نشانه يا HIV مزمن مي‌شود.[۱۰] اين مرحله از HIV مي‌تواند بدون هيچ گونه درماني از حدود سه سال[۱۵] تا بيش از ۲۰ سال[۱۶] (به طور متوسط حدود هشت سال)[۱۷] به طول بينجامد. اگرچه معمولاً در ابتداي بيماري هيچ علائمي مشاهده نمي‌شود يا علامت‌هاي خيلي كمي ديده مي‌شود، اما در نزديكي پايان اين مرحله بسياري از افراد دچار تب، كاهش وزن، مشكلات گوارشي و دردهاي عضلاني مي‌شوند.[۱۰] همچنين ۵۰ تا ۷۰ درصد از افراد دچار لنفادنوپاتي ماندگار مي‌شوند، بطوري كه چند گروه از غدد لنفاوي (به جز در كشاله ران) به مدت بيش از سه تا شش ماه بدون هيچ درد و به طور توجيه‌ناپذيري بزرگ مي‌شود.[۹]

اگرچه بسياري از مبتلايان HIV-1، قابل تشخيص هستند و در صورت عدم درمان نهايتاً سير بيماري به ايدز منجر خواهد شد، ولي درصد كمي از آنها (حدود ۵٪) سطح بالاي سلول‌هاي CD4+ T خود را بدون هيچ درمان ضدويروسي تا بيش از ۵ سال حفظ مي‌كنند.[۱۳][۱۸] اين افراد به عنوان كنترل‌كننده‌هاي HIV طبقه‌بندي مي‌شوند، و آنهايي كه مقدار كم يا غيرقابل محسوسي از ويروس را بدون درمان ضدويروسي در بدن خود نگه مي‌دارند به عنوان «كنترل كنندگان ممتاز» يا «سركوبگران ممتاز» شناخته مي‌شوند